Faraor Barcelona! Ní bheidh mé ar ais..

Ar ais abhaile tar éis an turas gearr go Barcelona, agus bhí an-áthas orm bheith ar ais sa SAM.

Is cathair álainn í ……na foirgnimh Medieval sa seanbhaile agus an t-atmaisféar a bhíonn ann, na sean siopaí sna lánaí caolta. Na foirgnimh Gaudi, cuid acu an aisteach ar fad dar liom. An trá! an fharraige Mediterranean ag ní cósta na cathrach go bogúrach. An aimsir, foirfe! Te agus tirim, ach le gaoth fionnuar ón bhfarraige. Saol na h-oíche, cad é clubanna agus araile, ar oscailte trí na hoíche más maith leat stuif mar sin. Bhíomar i gceann amháin oíche agus d’fhágamar timpeall a trí, ag an am san bhí scuaine mhór ar an sráid ag iarraidh dul isteach, ní raibh an oíche ach ag tosnú!) An bia, iontach, caighdeán ard ar phraghas íseal go leor.

Ach faraor, tá an chathair stairiúla seo plódaithe le gadaithe. Níl nóiméad slán ag éinne ann, áit ar bith idir lá agus oíche!

Roimh an turas fuaireas faire ó chara agam anseo i NY faoi carachtar na Barcelonians agus an méid gadaíochta a bhíonn ann. Fós féin ní raibh me réidh. Bíonn brú na ngadaithe ar na turasóirí i gcónaí. Ní féidir rud ar aon luach a bheith leat i rith an lae ar na sráideanna, fiú faoi glas i do mhála! Is féidir leo malaí a oscailt i ngan fhios duit, uaireadóir a ghoid ó do lámh! Leis sin níl sé slán aon rud a fhágáil i do sheomra ar eagla na heagla, fiú má óstlann mór le rá í.
Cad atá le déanamh? Níl a fhios agam. Chaitheas tráthnona Aoine liom féin sa chathair agus níor stop an brú riamh ach ós rud é go rabhas liom féin, bhíos i gcónaí ar faire. Bíonn cleasaí acu d’aire a bhaint i gcónaí, le páistí, le cur sios ar an aimsir, le ceist faoi treoir srl. Níor cheapfá riamh go gadaithe iad seo óna cuma deas cairdiúil agus na h-éadaí faiseanta. Mar sin tá ort a bheith ar d’fhaire an t-am ar fad agus chuir sé seo isteach go mór orm.

Dé Sathairn, fuair mé lámh fir i mo mhála siopadóireachta uair amháin, in am, fad is a bhí duine eile ag caint linn, a chomh bhádóir ar ndóigh. Taobh istigh trí soicind bhí an bheirt againn ag féachaint air agus ar ndóigh an cleas ar siúl. Scread mé ar an ngadaí agus d’imigh sé uainn gan stró, gan luas, chuig an chéad duine soineanta eile is dócha. Lean sé mar seo an deireadh seachtaine iomlán agus bhí mo mheas ar an gcathair agus a muintir ag imeacht le gach eachtra.

Sa deireadh, oíche Shathairn theip orm a bheith airdeallach ar feadh cúpla soicind. Bhíomar ar an metro, ag teacht ar ais ón dtráigh. Bhí mé féin agus Paraicinár seasamh le greim ar chleith na traenach, mo mhála dúnta, trasna na gualainne agus slán (a cheapfá) os mo chomhair idir ár mbolg agus an bheirt againn ag caint aghaidh ar aghaidh, srón beagnach ar shrón, an mála eadrainn. Taobh istigh cúig soicind déag ar an traein sin, an fhad idir stáisiún amháin agus an chéad ceann eile, d’osclaíodh mo mhála agus goideadh mo sparán a bhíodh sa tóin ann. Níor bhraitheas rud ar bith, d’fhéach mé síos agus sinn ag teacht isteach chuig an chéad stáisiún eile agus chonaic go raibh mo mhála ar oscailt, ansin ar ndóigh an sparán ar iarraidh. Níor chreideas ar feadh nóiméid, cheapas go raibh mé chomh cúramach sin! ....Bhí an-díomá orm liom féin. Goideadh os cionn ár gceithre súil é?

Tá drochspéir ós cionn an chathair seo.

Tháinig mé trí doirse an Aerfoirt oíche luain agus dúirt le mo mhac Eimhin a bhí ann ag feitheamh orm. “ Tá áthas an domhan orm a bheith ar ais abhaile sna SAM iontach sláin!” agus dúirt sé liom “ Mom! You know you’re in Newark!”
Bhíos lán sásta.