Aisíoc Grámhar.

Tá cara mo mhic ag dul faoi scian inniu. Chuadar amach le cheile luath aréir chun uachtar reoite a fháil sa pharlús reoiteoige, nós samhraidh sa tír seo. Thug sí an scéal dó. Is bean óg chróga naoi mbliana déag d’aois atá inti. Tá sí ag iarraidh a shaol a thabhairt thar n-ais dá hathair; tabharfaidh sí ceann dá duán dó inniu. Chuala mé go raibh eisean ana bhreoite le cúpla bhliain anuas ach ní raibh a fhios agam go raibh sé ag feitheamh ar duán úr. Ní raibh an t-eolas sin amuigh. Níl a fhios ag mórán dá cairde fiú go bhfuil sí san ospidéal inniu, choimeád sí an scéal dí féin. Go dtaga an bheirt acu slán abhaile.

Anbháis Bhóthair i dTír Chonaill

Fr J.Walsh

Chuir an timpiste seo scanradh orm, ochtar imithe. Tá triúr mac agam, bíonn an triúr acu ag tiomáint. Tá aithne agam ar a gcairde. Bhíodar uile i dtimpistí beaga.

Dá mbeadh mac agam i dtimpiste mar seo an mbeinn in ann maithiúnas a thabhairt don tiománaí? Agus dá raibh duine do mo chuid ag tiomáint, cad ansin? Aontaím go mór le focail an tsagairt seo, tá súil agam ní amháin go raibh cluasa ag éisteacht leis, ach go gcloistear an teachtaireacht ar fud na tíre.

Fr John Walsh, who presided over this morning's funeral service at St Mary’s Church in Buncrana, made a direct appeal to Mr McDaid’s friends and contemporaries.

"Allow me to say to you that you are not indestructible at the age of 22. You are very fragile. All of us are. Life itself is fragile,” Fr Walsh said. “We have to be careful and even wise if we are to reach adulthood and middle age and old age. There are no guarantees, but care and caution are mighty helps in the effort at holding onto life.

"I don't mean to patronise you. When I was your age I too felt indestructible. But none of us is. That's a plain fact of life. So please, please, please live life on its terms, within its rules and boundaries; otherwise life will be cruel and merciless towards you and towards your family and friends who will have to bear you to the grave."

Focail shimplí, teachtaireacht ghaoismhear

Taisí na Naomh

Is cuimhin liom ceann Oliver Plunkett, Beannaithe, a fheiceáil i Droichead Átha nuair a bhíos timpeall deich mbliana d’aois. Bhíos le mo dhruidfear ag fanacht lenár n-aintín i Co. na Mí, saoire faoin tuath ar fheirm i lár an tsamhraigh dúinne. Is cuimhin liom a rá go bródúil do mo mháthair ar an bhfón an oíche roimh ré ”Feicfimid ceann Oliver Plunkett amárach!”. Bhí tiomaint ag ár gcol ceathrar agus thug sise chun an bhaile an lá dar gcionn sinn an ceann a fheiceáil; seal turasóireachta dá col ceathracha beaga ón gcathair. Níor thuigeas ar chor ar bith cad a bhí i gceist. Bhí a fhios agam go mbeimid ag dul go séipéal éigin ach cheapas gur píosa ealaíne, dealbh a bheadh ansin. Nuair a shroiseamar an áit chuamar go taobh an tséipéil, altóir bheag, saghas scríne, a bhí ann, ach ní fhaca mé tada, cá raibh an dealbh? D’iarr mé ar mo chol ceathrar agus dúirt sise, “Féach ansin sa bhosca gloine, sin a cheann” Ní ceann é sin a cheapas ach liathróid beag salach? Ansin mínigh sí dom gur chaill Oliver Beannaithe a cheann de dheasca a chreidimh agus b’shin é anois, an ceann céanna. Bhain an scéal sin geit asam, ní gur chaill sé a cheann…. mar ní raibh scéalta mar sin as an ngnáth! Ach gur choimeádadh an ceann, a cheann? mar seo, ina haonar. Scéal lionraitheach. “Cá bhfuil a cholainn?” a d’iarr mé uirthi agus mé ag féachaint timpeall, ach an t-eolas sin ní raibh aici.
Tá a fhios agam anois go bhfuil seanbhaile a cholainne gan cheann, i Somerset. Sílim go bhfuil sé in am a cheann bocht a chur ann leis?
Léigh mé le déanaí go bhfuil croí Naoimh Camillus ar saoire in Éirinn faoi láthair, beidh sé ar turas ar son na cráifeacháin, seans dóibh ómós a thabhairt dó is dócha. Nach féidir ómós a thabhairt gan ball choirp áfach? Ach is cosúil nach mbaineann suaimhneas síoraí le corpáin.

Is aisteach na nósanna a bhíonn ag dreamanna cráifeacha difriúla timpeall an domhain.
Cuireann cuid acu drithlíní fuachta liom.

An Gaeilgeoirín Gleoite

Féach, tá aingeal na n-aingeal inár measc! Is í an gaeilegeoirín is óige i NYC , (chomh fada agus is eol domsa.) Is í Nora, iníon Mháire Haslam agus Tom Abernathy. Tháinig sí ar an saol ceithre sheachtain ó shin agus forbhfáilte roimpi óna deartháir Liam, a tuismitheoirí agus an domhan mór. Tá sí sásta leis an saol go dtí seo, cé nach bhfuil mórán ráite aice faoi go fóill, agus tá sí ag súil go mór, a deirtear liom, lena laethanta saoire in Éirinn i gceann cúpla seachtain.
Cad atá os comhair na hainnire seo ar bhóthar an tsaoil? Gach beannacht agus breáthacht.