Báid an Bháis ag Seoltóireacht Arís

Chonaic mé an dealbh seo i músaem an Ghórta Mhóir in Ollscoil Quinnipiac bliain go leith ó shin. Ní cuimhin liom ainm an dealbhóra, b'fhéidir John Behan? ach gheobhaidh mé é agus cuirfidh mé anseo é amach anseo. Nochtann an dealbh an tslí ina gcoimeádtar na glúin trioblóidí a sinsir iontu, fad is ar éigean atá siad ag bogadh ar aghaidh.

Imíonn an t-am ach fágann sé a lorg i slite difriúla. Braitear go gcoimeádann sé ár rúnda ach ní i gcónaí -  ba mhinic a cheaptar nach mbíonn a loirg le feiscint ach muna bhfuil is amhlaidh a bhíonn siad ann, ina mbealaí inmheánacha, mar lorg dóite nó tatú ar chraiceann atá clúdaithe.  Aithnítear é seo - ach ní i gcónaí a thuigtear; is cuid dár n-oidhreacht iad fulaingthe ár sinsir. B'fhearr linn dearmad a dhéanamh, b'fhearr linn gan labhairt fúthu, b'fhearr linn go n-imeoidís san aer. Ach iompaítear linn lorg a streachailte i ngan fhios dúinn féin.

Cloistear scéalta gach ré lá faoi na Siriaigh agus iad ag bogadh ó thuaidh gan faic óna dtír dúchas. Tugtar "imircigh" orthu in ionad "dídeanaithe" faoi mar a tugadh "imircigh" ar na hÉireannaigh i lár an naoú haois déag. Sainmhínítear "dídeanaí" dar liom ná duine a theitheann óna thír féin de dheasca cogaidh, géarleanúna, ocrais nó tubaiste. Bíonn báid an bháis ag seoltóireacht arís.
Nach dídeanaithe iad siúd?