Tuigim ar thaobh amháin, tá athrú tagtha ar saolta na bpáistí, feicim nach bhfuil suim ag mo chuid sa teilifís ar chor ar bith mar shampla, agus ba é an trioblóid a bhí ag tuismitheoirí roimhe an ré seo, ré an ríomhaire. Sílimse gur rud ana mhaith é nach bhfuil suim acu sa teilifís mar is annamh, dar liom, a bhíonn aon rud ab fhiú dóibh am a chaitheamh ag féachaint air.
De réir dealraimh, an lá atá inniu ann, bíonn páistí ó seacht mbliana d’aois ina suí cúpla uair roimh scoil seans IM lena gcairde, cé go mbuailfidh siad le cheile i gcionn cúpla uair. Seo an tslí ina iompaíonn siad faoi láthair. Fanann siad ina seomra leo féin ach bíonn siad i dteagmháil lena gcairde an t-am ar fad, páirteach i gcluiche timpeall an domhan, (warcraft srl), tá siad thar tréimhse an cellfón fiu, níl siadsan úsáideach ach amháin nuair nach bhfuil siad os chomhair an ríomhaire, agus is fánach an uair sin!……….. Dar le David Levy, ollamh in Ollscoil Washington, go bhfuil an athrú seo le feiceáil sa chultúr iomlán, ag tagairt ar machnamh, dúirt sé “That’s true for the whole culture, most adults have a hard time doing that too. What we are losing is the contemplative dimension of life.”
Má bhíonn sé sin fíor níl sé ceart an locht a chur ar na ríomhairí nó ar an saol nua aimseartha seo. Athraíonn sibhialtachtaí i gcónaí, maraon teanga, chomh fada is a bhíonn siad beo, deacair an locht a chur ar aon rud áirithe.
Aisteach, ach aon uair a bhím ar tí dul ar saoire tagann tonnta oibre isteach chugam. Is maith an rud é, íocann an méid seo obair breise as mo thuras go Éireann...........As seo amach nuair nach bhfuilim ró ghnóthach ba choir dom an focal a scaipeadh go mbeidh mé ag imeacht ar feadh coicíse nó mar sin, ansin gan amhras beidh mo clients i dteagmháil.
No comments:
Post a Comment