Is abha mór le rá í i stair an uisce fhiáin agus ní raibh a fhios agam go raibh sí chomh dainséarach go dtí go bhfaca mé na easanna agus nuair a chuala mé torann na n-easanna.
Tá an droichead seo dochreidte, uair amháin sa bhliain bíonn parachuting, bungy jumping agus a leithéid uaidh………
Is cuimhin liom gur bhaineas taitneamh as féachaint ar The Waltons i lár na 70’s. Go dtí sin bhíodh dhá phictiúr agam faoi na SAM. Ceann amháin, na buachaillí bó, an tarna ceann, na cathracha móra, mar LA agus NYC. Bhí na scéalta ó na
D’fhanamar sa Boars Head Inn, óstlann ar bhruachbhaile
D’éirigh go maith linn ann agus fuaireamar dhá bosca. An oíche sin thánamar ar The Downtown Grille, so-bhlasta!
Bíonn fonn ar Chlann tSuibhne i mbia maith i gcónaí agus bhí an t-ádh linn teacht ar McCormick and Smicks lárbhaile ar ascaill a K. Ní bhíonn an cúigear againn le cheile ró mhinic le déanaí agus is aoibhinn linn bia blasta agus chomhrá cliste. Ach is minic agus sinn le cheile a leanann comhrá na bhfear ar aghaidh mar phaidir chapaill faoi innill carranna nó gluaisrothair.
Bhíomar ar lóistín in óstlann ghalánta eile…The Hilton, i bPennsylvania Ave. (Buíochas arís le na pointí arda a tá bailithe ag Paraic de bharr a chuid turais gnó.) Tá sí suite cúpla chéad slat ón Tigh Bán ach ansin ní dheachamar ar chor ar bith.
Chuamar chuig The Museum of the American Indian. Bhí an ealaíon agus an t-eolas a bhí acu ar fheabhas agus ar ndóigh cad faoi na Incas? Bhí a gcuid ailtireacht i bhfad níos fearr ná ailtireacht na Spáinnise! Bhí sé thar a bheith suimiúil dar liom, cé gur theip ar gach duine eile sa chlann fanacht leis an bhfreastalaí go dtí deireadh a camchuairt.
Ba Hopi í siúd, agus go dtí seo ní raibh a fhios agam cé chomh tábhachtach agus atá an t-eolas fola seo dóibh. Faigheann treibheanna áirithe liúntais ar leith nach bhfaigheann gach uile treibh. Bíonn na liúntais seo bunaithe ar na seana conartha. Dúirt sise go raibh cead aici mar dhuine 100% Hopi dul chuig aon ospidéal sa tír agus aire a fháil gan cheist. Ní thugann an rialtas an cead seo duit muna bhfuil 25% dod chuid fola Hopi. Ach bíonn ar an treabh féin an phróifíl ciníche (racial profiling?) nó an tomhas fola seo a dhéanamh.Faoi láthair, a dúirt sí, bíonn daoine ag iarraidh a bheith páirteach leo sa treibh Hopi nach bhfuil 25% dá gcuid fola Hopi……Good God!
Bhí brón orm é seo a chloisint, go bhfuil orthu am a chaitheamh ar cúrsaí mar seo nuair atá fadhbanna níos mo acu ar na caomhnú Indiach dar liom, easpa oideachais, nó caighdeán maireachtála ró íseal, srl agus an gus bainte as codanna móra díobh fós……. Ní hé an scéal céanna roimh na Seminoles, ní fhaigheann siadsan aire saor in aisce sna hotharlanna, níor shínigh siadsan conradh riamh!
Bhíodh breis agus 500 teanga acu uair amháin, anois níl le cloisint ach fuílleach teangan. Ní raibh ceangail ar bith idir na teangacha seo nó idir na treibheanna fiú (Ba shin fíricí nua dom chomh maith) agus mar sin le galar, gunnaí, Bíoblaí agus drochchonartha ba léir nach raibh seans acu a gcultúir éagsúla a choimeád beo.
Bhaineas féin an taitneamh as mo sheal sa Ghaeltacht, tá na hamhráin a bhí againn fós i mo cheann. Chaithimis gach oíche a bhí tirim taobh amuigh ag spaisteoireacht timpeall na háite, théimis amach fuinneog ár seomra codlata agus bhuailimis lenár gcairde as tigh eile. D’fheicimis, leis an solas laistigh, na múinteoirí go léir sa phub ag ól. Is cuimhin liom oíche amháin ag féachaint orthu agus an dream againne taobh thiar na toir lasmuigh agus sinn ag caitheamh pot. (Bhí sé seo deireadh na 70’s agus gnáth nós ag an am sin! Agus ar ndóigh bhí an stuif ana lag ar fad.) Bhí deirfiúr duine againn ar an ollscoil i UCC agus os rud é nár bhain sise sult ar bith as a tréimhse sa Ghaeltacht bhí brón uirthi ag fágáil slán linn agus sinn ag imeacht…”You poor things” a dúirt sí, “take this“ ba ise ár bhfoinse! Cheapaimis go rabhamar chomh dána! Agus go raibh an dream óg eile ag ól ana sheanfhaiseanta ar fad. Anois an mhalairt, anseo i NY is iad an dream seanfhaiseanta a mbíonn ag caitheamh an stuif sin. Is léir go bhfuil siad uile níos mó na caoga cúig bliana d’aois agus fós ag smaoineamh ar na ‘60s. Aging Hippies mar a déarfá!
Ar ais go dtí an Ghaeltacht, bhíodh ana chraic le fáil ag na céilithe, thit gach uile duine i ngrá, an chuid is mó againn don chéad uair. Bhí mo ghrágheal rua ó Chathair Chorcaí agus theip orm anois teacht ar a ainm…….. Ach peata a bhí ann! Agus scéal Anna san Irish Times... bhí síse ag caint faoin nGaeilge, ag rá gur tháinig a cuid Gaeilge ar ais chuici gan trioblóid ach amháin níor scríobh sí fiú abairt amháin sa teanga ina halt. Dúirt sí nach mbíonn uain aici an teanga a labhairt ina gnáth saol in Éireann. Cloisim é sin go minic agus sílim nach bhfuil ann ach leithscéal, is uirthi féin atá an locht mar níl fíor suim aici sa teanga. Más féidir liomsa an teanga a labhairt i NY tuige nach féidir léi agus daoine mar í rud ar bith a dhéanamh ar a son in Éirinn? Is ar an duine aonar an uain a chruthú agus ansin í a chothú.......Bíonn daoine áirithe i gcónaí ag caint faoin teanga in ionad ag caint sa teanga.
Ag imeacht amárach ar turas seachtaine go Washington, Virginia agus W.Virginia sa charr, an cúigear againn le cheile i gcarr amháin, ní tharlaíonn é sin go minic, ach le ceathrar tiománaithe anois………fuair
Ba iad ionracas, fírinneacht, agus crógacht an duine aonair, téamaí an scéil…. Agus eisean ina sheasamh in aghaidh na sluaite ar son a thuairimí féin, crógacht ann a bheith féinlárnach ach gan a bheith féinspéiseach. Bhí Howard féinlárnach ach cineálta roimh an domhan mór. Bhí a chaighdeán féin aige agus ní raibh sé i gcomórtas le éinne ach amháin é féin. Dála an scéil is fiú an leabhair a léamh ma bhíonn suim i bhfealsúnacht Oibiachtúlachta agat.
Cheapas ag an am go mbeinn i dtrioblóid le mo thuismitheoirí ach bhí m’argóintí agam agus ní raibh plean agam bogadh…….ach dála an scéil ní raibh trioblóid ar bith, bhí ionadh orm ach dúradar OK, is leatsa an cinneadh sin…
Ní raibh a fhios agam ag an am ach cé go raibh creideamh láidir acu bhíodar amhrasach faoin gcléir nár bhfuaras amach go dtí go raibh mé i bhfad níos sine.
Anois tá orm teacht ar sampla eile ó mo shaol féin ach níl sé éasca!
Táim ag léamh Harry Potter and the Halfblood Prince anois, laoch eile agus baint níos mo aige siúd le saol an chine dhaonna ná Howard Roark, cé go asarlaí é ! Go dtí seo tá an ceann seo níos fearr ná an ceann deireannach sa sraith.
Bhí fear ag leagadh anuas crann ard i ngairdín mo chomharsa Dé Chéadaoin. Obair rúnda a bhí ar siúl mar níl cead na sean chrainn a leagadh anuas gan saghas cheadúnais ó rialtas an bhaile! Seanchrann darach a bhí i gceist. Go hobann tráthnóna Chéadaoin chailleamar ár n-aibhléis, níl sin ach tús an scéil.
Chonaic mé ó m-oifig go raibh rírá ar siúil taobh amuigh ar an mbóthar. Nuair a tháinig an crann anuas bhuail ceann dá ghéag ar líne tacaíochta an cuaille aibhléise atá ar an mbóthar idir ár dtithe. Bhris an cuaille. Bhí na línte aibhléise ag damhsa ar an mbóthar. Tháinig an briogáid dóiteáin ar dtús. Dhúnadar an bóthar.
Tháinig an comhlacht aibhléise, cúig trucail an mhór. Chuireadh ord isteach ar cuaille nua srl.
Sa deireadh bhí 31 tithe gan aibhléis ar feadh beagnach 12 uair ach bhíomar gan aibhléis beagnach 24! Níos mó ná éinne eile. Chailleamar ár ceangail idirlín agus teilifíse agus ar ndóigh ár fón chomh maith. Bhí bataire mo cellfón marbh ag an am agus anois ní raibh mé in ann aon rud a dhéanamh leis, agus ochón d’éirigh sé an te an tráthnóna sin agus bhíomar gan AC go dtí tráthnóna inné……..bhí sé idir 95 agus 100 céim F.
Chaitheas tráthnóna Shathairn i
Bhí Alt greannmhar san New York Times inné faoi na rudaí truamhéalacha a dhéanann daoine áirithe agus iad ag iarraidh a bheith “páirteach” lena dreamanna is faiseanta maidir le laethanta saoire, nó b fhéidir lena dreamanna is saibhre agus a laethanta saoire!
