In ainneoin obair an lae inné chaitheas uair go leith taobh amuigh timpeall am lóin ag siúl trasna na bpáirceanna le Cara. Tháinig aimsir an earraigh nuair a bhíos in Éirinn an tseachtain seo chaite … Coicís ó shin bhí orainn ár gcótaí a chaitheamh, anois déanann t-léine agus sciorta gearr an beart!
Ar dtús, cé nach bhfuil an gnaoi ag cách ar an ghrian faoi láthar agus a bhí, níl rud ar bith chomh deas, dar liom, ná teas na gréine ar mo chraiceann geal don chéad uair gach bhliain. Tuigim go mór an urraim a bhíodh ag na dúchasaigh ar a ngrian fadó, ní gá ach féachaint ar an dúiche ag teacht ina bheatha tar éis codladh an gheimhridh chun í seo a mhothú.
Is aoibhinn liom an tréimhse seo den bhliain ach bíonn sé ana ghearr, ró ghearr. Níl an gealán gréine chomh tréan sin agus ní gá an uachtar cosaint na gréine a úsáid, hata a chaitheamh, nó ní bhítear ag cur allais tar éis deich nóiméad lasmuigh.
Inné bá lá neamhaí a bhí ann! Gan tais, gan feithidí an tsamhraidh. Bhí boladh an fhásaigh ann, úr agus cumhra.
Bhí Cara fós ina coileán.
Bhí plean agam píosa a chur suas anseo faoi na h athruithe a chonaic mé in Éirinn, go mór mhór tionchar na h imircigh ar an tír agus ar meon na ndaoine, ach lá eile. Bhí mo shiúlóid inné níos tábhachtaí!
Tá an Lá na Gaeilge buailte linn,(amárach) agus sin atá idir lámha agam inniu. Beidh breis agus 65 i láthair , ó NY, Mass,
No comments:
Post a Comment