Sruth na Smaointe

Tá difríocht mhór idir na hÉireannaigh agus na Meiriceánaigh!
Bhuel, go mór mhór déarfainn, idir mná na hÉireann agus mná an Mheiriceá…(Ní mise i m’eolaí cáilithe maidir le fir na hÉireann,) nó an é lucht na teanga agus lucht an Bhéarla?.......ach feicim go mbíonn sé an-deacair dúinne, mná mo ghlúinsa ar aon cuma, (mise ach go h-airithe!) moladh a ghlacadh, ní fheadar cén fáth, tá sé inmheánach i gcuid againn is dócha, inár bpaiteolaíocht? Mhol cara mé le déanaí, bhí sé dáiríre ach in ionad an moladh san a ghlacadh cheapas nach raibh i gceist ach plámás. Bhíos mícheart áfach. Bíonn sé níos nádúrthaí dúinne moltaí a chaith uainn le greann, in ionad iad a ghlacadh le buíochas. Cén fáth? An é go gceapaimid nach bhfuil moltaí tuillte againn ariamh? Sinn ag ceapadh go bhfuil cuspóir ceilte in ionad ionracas ag baint leo?…….. Nó an gceapaimid nach gceart é moltaí a ghlacadh ar chor ar bith, go mbíonn an dochair ann i gcónaí go mbaineadh sé sin le mórchúis?..... Agus nach peaca an uabhair é sin? Fiú nach mbímid ag smaoineamh ar na seacht gcinnpheacaí marfacha ró mhinic……(cad iad arís?)

Tarlaíonn rud cosúil le sin nuair a bhíonn buíochas féinig i gceist. Bíonn sé deacair dúinne buíochas a ghlacadh chomh maith, mar, nach ceart é a bheith cabhrach? mar sin níl rud as an gnáth é cabhair a thabhairt do dhuine mar bhíonn sé uaidh nó uaithi. Níl dul as, níl rogha againn ann. Is rud inmheánach é………..

Tagann an meon amach i gcaint ansin, fiú i slite simplí, mar shampla an nós seo:
”GRMMA”
“Ná h Abair é”
“Ach ba mhaith liom a rá : “GRMA” duit”….
”Ní gá”

I mBéarla.

“Thank you very much”
”You’re welcome” ag glacadh an buíochas, gan stró!

B‘fhéidir go bhfuilim i m’aonar. Ach is minic a cheapaim go noctaíonn teanga carachtair an phobail a labhraínn í.